شنـیده می شود از آسمان صدایی که            کشیده شعر مرا بـاز هـم به جایی که

نبود هـیچ کسی جز خدا، خدایی کـه            نــوشت نـام تو را، نــام آشـنایـی که

پس از نـوشتن آن آسمان تبـسم کـرد

و از شنیدنش افلاک دست و پا گم کرد

نوشت فاطمه، شاعر زبانش الکن شد            نوشـت فاطمه هفت آسمان مزین شد

نوشت فاطمه تکلیف نور روشن شد            دلیـل خــلق زمین و زمان معـین شد

نوشت فاطمه یعنی خدا غزل گفته اسـت

غزل قصیدۀ نابی که در ازل گفـته است

نوشت فـاطـمه تعریف دیگـری دارد            ز درک خـاک مـقــام فـراتـری دارد

خوشا به حال پیمبر چه مادری دارد            درون خـانـه بهـشت مـعـطـری دارد

پدرهمیشه کنارت حضور گرمی داشت

برای وصف تو ازعرش واژه برمی داشت

چراکه روی زمین واژۀ وزینی نیست            و شأن وصف تو اوصاف این چنینی نیست

وجای صحبت این شاعرزمینی نیست            و شعر گفتن ما غیر شرمگینی نیست

خدا فراتراز این واژه ها کشیده تو را

گمان کنم که تورا، اصلا آفریده تو را

که گِرد چـادر تو آسمان طواف کنـد            و زیر سایـۀ آن کـعـبه اعـتکاف کند

ملک بـبـیـنـد و آنگـاه اعـتـراف کـند            که این شکوه جهان را پُرازعفاف کند

کـتاب زنـدگی ات را مرور باید کرد

مرور کوثر و تطهیر و نور باید کرد

درآن زمان که دل ازروزگاردلخوربـود            و وصف مردمش الهاکم التکاثر بود

درون خـانـۀ تو نـان فـقـر آجـر بـود            شبیه شعب ابی طالب از خدا پُـر بود

بهـشـت عـالم بالا برایت آمـاده است

حصیرخانۀ مولا به پایت افتاده است

به حکم عشق بنا شد درآسمان عـلی            علی از آن تو باشد، تو هم از آن علی

چه عاشـقـانه همه عمر مهربان علی            به نان خشک علی ساختی به نان علی

از آسمان نگـاهت سـتاره می خـواهم

اگر اجازه دهی با اشـاره می خـواهم

به یاد آن دل از شهـر خـسته بنویسم            کنـار شعـر دو رکعت نشسته بنویسم

شکـسـتـه آمده ام تا شکـسـته بنـویـسم            و پیش چشم تو با دست بسته بنویسم

به شعر از نفـس افـتاده جان تازه بده

و مادری کن و این بار هم اجازه بده

به افـتـخـار بـگـوئـیم از تـبار تـوأیـم            هنوز هم که هنوز است بی قرار توأیم

اگرچه ماهمه در حسرت مزار توأیم            کنار حضرت معصومه در کنار توأیم

فضای سینه پر ازعشق بی کرانۀ توست

کرم نما و فرودآ که خانه خانۀ توست